Մհեր Պետրոսյան
Մի օր մի մարդ քայլում էր դեպի խանութ, նա գնեց դդում։
Դդումը շատ ուրախ էր, որ նրան առել էին։ Դդումը շատ փոքրիկ էր, նրա տերը շատ ուրախ էր,որ այս-
պիսի դդում ունի ։ Դդումը շատ էր սիրում տիրոջը, դդումը մտածում էր, որ նրա տերը նրան սիրում էր։ Դդումը մտածում էր, թե ինքը կապրի ՞, պարզ չի ։ Երկու օր անց դդումը մտածում էր։
Գիշերը աստծո հետ էր խոսում, աստված դդմին ասաց.
《Դու կապրես, դդումը շատ ուրախացավ, որ նա կապրի》։
Գիշերը եկավ, դդումը քարացավ
Մի ուշ գիշեր դդումին ասաց աստված. 《Դու իրականում խաղալիք ես, դդումը շատ ուրախացավ, որ նա սարքած էր, պլաստմասայից։ Հեքիաթը ավարտեց ։
Գեորգի Նալբանդյան
Լինում է չի լինում, մի դդում է լինում: Նա շատ է սիրում ջուր և չէր սիրում, որ իրեն ուտում էին: Նա կարողանում էր քայլել: Գեորգին ուզում էր նրան ուտել։ Դդումը խեղճ էր, Գեորգին կերավ նրան: Դդումի մոտ կար դանակ և դդումը ճղեց Գեորգիի փորը և դուրս եկավ:
Ալեքս Տեր-Մովսիսյան
Մի անգամ դդումը մտածեց, թե ինքը ի՞նչ համ կունենա։ Դդումը գնաց իր տան մոտ և գլորվեց սեղանի մոտ, որ խոհարարը իրեն կտրատի։ Հանկարծ դդումին գողացավ մուկը։ Մուկը դդումին տարավ տուն, որ ուտի։ Դդումը խաբում է մկանը, նա ասաց․《 Գիտե՞ս , մուկ, որ ես լիքը ոսկի ունեմ և եթե դու ինձ բաց թողնես, ես էլ քեզ կտամ ոսկիներ》։ Մուկը դդումին բաց թողեց, իսկ դդումը փախավ։ Դդումը գնա՜ց, գնա՜ց ու հասավ Հյուսիսային բևեռ։
Գոռ Պետրոսյան
Ես դդումն եմ, ես ուզում եմ գնալ տուն: Դդումը ուզում էր հանգստանալ գործի տեղից, որովհետև ինքը շատ հոգնել էր: Դդումը գնաց ծով լողալու: Դդումը լողաց ու վերջացրեց լողալը: Դդումը գնաց տուն:
Հարությունյան Արեգ
Դդումի մեջ մտան հոգիներ և դդումը սկսեց քայլել։
ՈՒ Դդումը ընկավ ծովը և հոգիները դուրս եկան։
Դանիելյան Դավիթ
Դդումը լավ բան է, ես սիրում եմ դդում։ Ձմերուկի նման է, վիտամին է տալիս։
Ուզում եմ ուտել դդում, խաղալ նրա հետ։ Գասպարյան Գեղամ
Գասպարյան Գեղամ
Դդումը մի անգամ քայլում էր և հանդիպեց Խնձորին։ Դդումը նրան ասաց․ 《Արի իրար հետ ընկերանանք》, բայց Խնձորը չհամաձայնեց, որովհետև նա չգիտեր, թե ինչպես ընկերանալ, իսկ
դդումը նրան ասաց․《 Ի՞նչ է եղել》, իսկ խնձորը
նրան ասաց․《 Ես չգիտեմ`ինչպես ընկերանալ》, իսկ դդումը նրան ասաց․《 Ես քեզ կսովորեցնեմ》։ Դրանից հետո նրանք ընկերացան և ապրեցին առանց տխուր լինելու։ Ես էլ էի այնտեղ, լավ ծիծաղեցի և
գնացի տուն, պատմեցի մայրիկիս և հայրիկիս։
Ուզում եմ ուտել դդում, խաղալ նրա հետ։ Գասպարյան Գեղամ
Դդումը մի անգամ քայլում էր և հանդիպեց
Խնձորին և դդումը նրան ասաց․ <<Արի իրար հետ ընկերանանք>>, բայց խնձորը չհամաձայնեց,
որովհետև նա չգիտեր, թե ինչպես ընկերանալ, իսկ
դդումը նրան ասաց․<< Ի՞նչ է եղել>>, իսկ խնձորը
նրան ասաց․<< Ես չգիտեմ ընկերանալ>>, իսկ դդումը նրան ասաց․<< Ես քեզ կսովորեցնեմ>>,
և սովորեցրեց, իսկ դրանից հետո նրանք ընկերացան և ապրեցին առանց տխուր լինելու։ Ես էլ էի այնտեղ, լավ ծիծաղեցի և
գնացի տուն պատմեցի մայրիկիս և հայրիկիս։
Գասպարյան Գեղամ
Դդումը մի անգամ քայլում էր և հանդիպեց
Խնձորին և դդումը նրան ասաց․ <<Արի իրար հետ ընկերանանք>>, բայց խնձորը չհամաձայնեց,
որովհետև նա չգիտեր, թե ինչպես ընկերանալ, իսկ
դդումը նրան ասաց․<< Ի՞նչ է եղել>>, իսկ խնձորը
նրան ասաց․<< Ես չգիտեմ ընկերանալ>>, իսկ դդումը նրան ասաց․<< Ես քեզ կսովորեցնեմ>>,
և սովորեցրեց, իսկ դրանից հետո նրանք ընկերացան և ապրեցին առանց տխուր լինելու։ Ես էլ էի այնտեղ, լավ ծիծաղեցի և
գնացի տուն պատմեցի մայրիկիս և հայրիկիս։
Մարինե Մխիթարյան 